මව්පියන්ට වඩා වේගයෙන් දරුවන්ගේ සෞඛ්‍ය පිරිහීමට වග කිව යුතු කවුද ?

දරුවන් කියන්නේ මව්පියන්ගේ ජීවිතයම කිව්වොත් නිවැරදියි. ඒත් අද වන විට අප අතින්ම සිදු වන යම් යම් දේ දරුවන්ට අයහපත් ලෙස බලපාන බව නොරහසකි. මව්පියන්ට වඩා වේගයෙන් දරුවන්ගේ සෞඛ්‍ය පිරිහීමට වග කිව යුතු කවුද යනුවෙන් පෝල් සිමෙට් නැමැති විද්‍යාඥයා ප්‍රකාශයක් කර තිබෙනවා. අප පිළිගත්තද නොගත්තද මව්පියන්ට වඩා වේගයෙන් දරුවන්ගේ සෞඛ්‍ය පිරිහෙන තත්වයක් ඇති වී තිබෙන බව පවසන විට අපේ හිතේ යම් බියක් සහ අකමැත්තක් ඇති වුනත් ඒ අදහස වෙනුවෙන් අපට අකමැත්තෙන් වුනත් එකග වීමට සිදු වී තිබෙනවා.

මව්පියන්ට වඩා වේගයෙන් දරුවන්ගේ සෞඛ්‍ය පිරිහෙන්නට හේතුව කුමක්ද..?

අපි වචනයට කියන්නේ හොඳම දේ දරුවන්ට.. නමුත් එය සැබැවින්ම ඔවුන්ට ලැබෙන දෙයක්ද..?

අදින් දශක කීපයකට පෙරාතුව ජීවත් වුන දරුවන්ට සාපේක්ෂව බලන විට අද දරුවන්ගේ ලෝකය විශ්ව ගම්මානයක් බවට පත්ව තිබෙනවා. තොරතුරු තාක්ෂණය තුළ මේ වේගවත් ගමනක් තිබුනද සෞඛ්‍ය අතින් බලන විට ඔවුන් මුහුණ දී තිබෙන තත්වය ගැන නම් අපට සෑහීමට පත් වෙන්න බැහැ.

• ළමා වියේ දියවැඩියාව

අතීතයේදී දියවැඩියාවට ගොදුරු වූ වැඩිහිටියන් සම්බන්ධයෙන් වුනත් ඇසුනේ ඉතාම කලාතුරකින්. නමුත් අද වෙන විට මේ තත්ත්වය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වන ආකාරයක් අප ඉදිරියේම දක්නට ලැබෙනවා. අද දරුවන්ගේ ජීවන රටාව සම්බන්ධයෙන් බලන විට ඔවුන්ගේ ආාහර සම්පූර්ණයෙන්ම ලුණු, පිටි, සීනි සහ තෙල් මත පදනම් වී තිබෙනවා. අඩි දහයක් දොළහක් පයින් ගමන් කරන දරුවෙක් දකින්නට නැති තරම්. මෙවැනි ජීවන රටාවක් සහ ආාහර පරිභොජනයේ ගැටළු නිසා ඇති වෙන පරිවෘත්තික සහලක්ෂණයන් නිසා අද අපේ අනාගත පරම්පරාව රෝගී ජනතාවක් ලෙසින් ගොඩ නැගෙන අවාසනාවන්ත තත්වය අප ඉදිරියේ පවතිනවා.

• පැරණි පරම්පරාවේ දරුවන්ට තිබූ සහ අද දරුවන්ට අහිමි වූ දේ

අතීත ජන සමාජය ඔවුන්ගේ ආාහර වෙනුවෙන් පාරම්පරික සහල්, මුං, කඩල වැනි ධාන්‍ය යොදා ගත්තා. නමුත් අද බොහෝ මව්වරුන්ට කාලය පිළිබඳ ගැටළු නිසා මේවා තැම්බීමට වෙලාවක් නැහැ කියන නිදහසට කරුණ ඇත. නමුත් රාත්‍රියට මෙවැනි ධාන්‍ය පොගවා ගෙන වෙනදාට වඩා පැය බාගයක් කලින් අවදි වුනොත් දරුවන් වෙනුවෙන් ධාන්‍යමය ආාහරයක් ලබා දීම එතරම් අපහසු කරුණක් නොවේ.

ඒ වගේම සමහර මව්වරුන් දරුවන් ඇට වර්ග ආහාරයට ගැනීම ප්‍රතික්ෂේප කරන බවට චෝදනා කළ ද එහි වරද දරුවන්ගේ නොවන අතර කුඩා කාලයේ පටන් දරුවාගේ ආාහර වේල වෙනුවෙන් ධාන්‍ය එකතු කිරීම සිදු කළා නම් මෙවැනි තත්ත්ව උද්ගත නොවන බව කිව යුතුය.

• අල

අපේ අම්මලා අල කිව්වොත් දන්නේ අර්තාපල් පමණයි. නමුත් අපේ අතීත ආහාර රටාවන් තුළ තිබුන බතල, ඉන්නල, රාජාල, හිගුරල වැනි විවිධ අල වර්ග ගැන මව්පියන් තුළ උනන්දුවක් ඇත්තේම නැත. අර්තාපල් පිළියෙළ කිරීම පහසුය. දරුවන් වැඩි කැැමත්තක් දක්වනවාද ඇත. එහෙත් අර්තාපල්වල තන්තුමය සිවභාවය අවමය. ප්‍රතිඔක්සිකාරක ශක්තියෙන්ද අඩුය. මේ ගැන නොදන්නා මව්පියන් තම දරුවන්ගේ ආහාරයට අල එක්කර ගැනීමේදී අර්තාපල් පමණක් යොදා සුදුසු නොවේ.

• පළතුරු

අතීතයේදී දරුවන්ගේ පෝෂණය සඳහා අවශ්‍ය පළතුරු වර්ග ලබාගත්තේ වෙළඳපොලේ නොව තමන්ගේ ගෙවත්තෙන්මය. වෙරළු, නෙල්ලි, අඹ, දඹ වැනි පළතුරු සුලබව තිබුණු අතරම පාසල් නිම වී නිවසට එන තෙක් දරුවන් තරගයට මෙන් ගස් යට වැටී තිබුන පළතුරු රස වින්දා. නමුත් අද දරුවන්ට ඒ වාසනාව නැත. එදා පළතුරු ලබා දුන් ගස් අද නැත. සුපිරි වෙළඳ සැලේ මිදි, ඇපල් හැර ලැබෙන වෙනත් පළතුරක්ද නැත. ඒ පළතුරුවල ඇත්තේ ගුණයට වඩා අගුණය. ඒ නිසා දරුවන් වෙනුවෙන් පළතුරක රස බැලීමේ අයිතිය ලබා දීමට මව්පියන් උනන්දු වන්නේ නම් ඔවුන්ගේ නිරෝගිතාවය පවත්වා ගැනීමට එය ද වඩාත් සුබවාදී පියවරක් වනු ඇත.

• රසකාරක

එදා අම්මාට ආහාර පිළියෙළ කිරීමට රසකාරක අවශ්‍ය නොවීය. ඇගේ ආදරය සමග එක්වුන කරපිංචා, රම්පෙ, සේර, කුරුඳු, එනසල්, ඉගුරු වැනි කුළුබඩු වලින් ආහාර රසවත් විය. නමුත් අද රසකාරක පැකට්ටුවකින් මේ සියල්ල ලබා ගන්නා මව්වරුන් නිසාම දරුවන්ගේ සෞඛ්‍ය පිරිහෙන බැව් ඔවුන්ද නොදන්නවා ද විය හැකිය.
මහාචාර්ය සිමෙට්ගේ අදහස දැන් අපේ දරුවන් වෙනුවෙන් බෙහෙවින් සාධාරණ ප්‍රකාශයක් නොවන්නේද? අද ලංකාවේ දරුවන් අතරත් බෝ නොවන රෝග අවදානම දිනෙන් දින ඉහළ යමින් ඇත. තරබාරු දරුවන් මේ ගොදුරට පත් වෙන ප්‍රවනතාවය තව දුරටත් වර්ධනය වෙන අවාසනාවන්ත තත්වයක් බව අමතක කළ යුතු නැත. අලුතෙන් නවීකරණය වෙන මව්පිය පරම්පරාවන් අතීතය සමග බැඳුණු යහපත් ආහාර පුරුදු මෙන්ම සුව පිළිවෙත් සහිත ජීවන රටාව අමතක කිරීම මේ අවාසනාවේ මුලාරම්භය වී ඇති බව අවසානයේදී අකමැත්තෙන් වුත් සඳහන් කළ යුතුමය.

සටහන

පුන්‍යා චාන්දනී ද සිල්වා